تسکین درد مزمن: علم پشت درمان با اکسیژن پرفشار

مکانیسم‌های پشت درمان با اکسیژن پرفشار برای تسکین درد

۱. بهبود شرایط هیپوکسی

بسیاری از شرایط دردناک با هیپوکسی و ایسکمی موضعی بافت مرتبط هستند. در یک محیط پرفشار، میزان اکسیژن خون به طور قابل توجهی افزایش می‌یابد. به طور معمول، خون شریانی دارای میزان اکسیژن حدود 20 میلی‌لیتر در دسی‌لیتر است. با این حال، این میزان می‌تواند در یک محیط پرفشار به صورت تصاعدی افزایش یابد. سطح بالای اکسیژن می‌تواند به بافت‌های ایسکمیک و هیپوکسیک نفوذ کند، تأمین اکسیژن را افزایش داده و تجمع محصولات جانبی متابولیک اسیدی را که باعث درد می‌شوند، کاهش دهد.

بافت عصبی به طور خاص به هیپوکسی حساس است. اکسیژن درمانی پرفشار، فشار نسبی اکسیژن را در بافت عصبی افزایش می‌دهد و وضعیت هیپوکسیک فیبرهای عصبی را بهبود می‌بخشد. کمک به ترمیم و بازیابی عملکرد اعصاب آسیب دیدهمانند آسیب‌های اعصاب محیطی، که می‌تواند ترمیم غلاف میلین را تسریع کرده و درد مرتبط با آسیب عصبی را کاهش دهد.

۲. کاهش پاسخ التهابی

اکسیژن درمانی پرفشار می‌تواند به تعدیل سطح عوامل التهابی مانند اینترلوکین-۱ و فاکتور نکروز تومور آلفا در بدن کمک کند. کاهش نشانگرهای التهابی، تحریک بافت‌های اطراف را کاهش داده و متعاقباً درد را تسکین می‌دهد. علاوه بر این، اکسیژن پرفشار رگ‌های خونی را منقبض کرده و جریان خون موضعی را کاهش می‌دهد، نفوذپذیری مویرگی را کاهش می‌دهد و در نتیجه ادم بافت را کم می‌کند. به عنوان مثال، در موارد آسیب‌های تروماتیک بافت نرم، کاهش ادم می‌تواند فشار بر انتهای اعصاب اطراف را کاهش داده و درد را بیشتر کاهش دهد.

۳. تنظیم عملکرد سیستم عصبی

اکسیژن درمانی پرفشار می‌تواند تحریک‌پذیری سیستم عصبی سمپاتیک را تنظیم کند، تون عروقی را بهبود بخشد و درد را تسکین دهد. علاوه بر این، ممکن است آزادسازی انتقال‌دهنده‌های عصبی مانند اندورفین‌ها را که دارای خواص ضد درد قوی هستند، افزایش دهد و به کاهش درک درد کمک کند.

 

کاربردهای اکسیژن درمانی پرفشار در مدیریت درد

۱. درمانسندرم درد منطقه‌ای پیچیده(CRPS)

سندرم درد پس از سانحه (CRPS) با درد شدید، تورم و تغییرات پوستی به عنوان یک بیماری سیستمیک مزمن مشخص می‌شود. هیپوکسی و اسیدوز مرتبط با CRPS درد را تشدید کرده و تحمل درد را کاهش می‌دهد. اکسیژن درمانی پرفشار، محیطی با اکسیژن بالا ایجاد می‌کند که می‌تواند رگ‌ها را منقبض کند، ادم را کاهش دهد و فشار اکسیژن بافت را افزایش دهد. علاوه بر این، فعالیت استئوبلاست‌های سرکوب شده را تحریک می‌کند و تشکیل بافت فیبروز را کاهش می‌دهد.

۲. مدیریتفیبرومیالژیا 

فیبرومیالژیا یک بیماری ناشناخته است که با درد گسترده و ناراحتی قابل توجه شناخته می‌شود. مطالعات نشان داده‌اند که هیپوکسی موضعی در تغییرات دژنراتیو عضلات بیماران فیبرومیالژیا نقش دارد. درمان با اکسیژن پرفشار

غلظت اکسیژن در بافت‌ها را بسیار بالاتر از سطوح فیزیولوژیکی افزایش می‌دهد، بنابراین چرخه درد ناشی از هیپوکسیک را می‌شکند و باعث تسکین درد می‌شود.

۳. درمان نورالژی پس از هرپس

نورالژی پس از زونا شامل درد و/یا خارش پس از زونا است. تحقیقات نشان می‌دهد که اکسیژن درمانی پرفشار، درد و افسردگی را در بیماران مبتلا به این بیماری کاهش می‌دهد.

۴. تسکیندرد ایسکمیک در اندام تحتانی 

بیماری انسدادی آترواسکلروتیک، ترومبوز و بیماری‌های مختلف شریانی اغلب منجر به درد ایسکمیک در اندام‌ها می‌شوند. اکسیژن درمانی پرفشار می‌تواند با کاهش هیپوکسی و ادم و همچنین کاهش تجمع مواد دردزا و در عین حال افزایش میل ترکیبی گیرنده اندورفین، درد ایسکمیک را تسکین دهد.

۵. تسکین درد عصب سه قلو

نشان داده شده است که اکسیژن درمانی پرفشار، سطح درد را در بیماران مبتلا به نورالژی عصب سه قلو کاهش می‌دهد و نیاز به مسکن‌های خوراکی را کم می‌کند.

 

نتیجه‌گیری

درمان با اکسیژن پرفشار به عنوان یک درمان مؤثر برای درد مزمن، به ویژه هنگامی که درمان‌های مرسوم با شکست مواجه می‌شوند، برجسته است. رویکرد چندوجهی آن در بهبود تأمین اکسیژن، کاهش التهاب و تعدیل عملکردهای عصبی، آن را به گزینه‌ای قانع‌کننده برای بیمارانی که نیاز به تسکین درد دارند، تبدیل می‌کند. اگر از درد مزمن رنج می‌برید، درمان با اکسیژن پرفشار را به عنوان یک روش درمانی جدید بالقوه در نظر بگیرید.